DoğaHayranı
Active member
Çocuklar niye palavra söyler ?
hayatın birinci 5 yılında çocuklar gerçek ile gerçek dışını ayıramaz ve hayali öyküler uydurur.Örneğin; her sabah çantasını takıp okula giden ağabeyini bakılırsan 3 yaşındaki bir çocuk teyzesine ben de okula gidiyorum diyebilir hatta bunu en ufak detaylarıyla süsleyerek okulda öğretmeninin kendisine verdiği ödevlerden de bahsedebilir. Bunlar 6 yaş öncesi görülen, hayali içeriği olan ve gerçek manada palavra özelliği taşımayan kelamda palavralardır.
Çocuk, 6 yaşını doldurmasına karşın hala palavra söylemeye devam ediyorsa, bu durumda alışkanlıktan kelam edebiliriz.Örneğin; 8 yaşındaki bir çocuğun ödevi olduğu biçimde ödevini yapmamak için ebeveynine daima ödevini yaptığını söylemesi, derslerden kaçmak için öğretmenine her seferinde kitaplarını konutta unuttuğunu söylemesi ya da arkadaşlarından kopya çekerek muvaffakiyet elde etmeye çalışması, palavranın alışkanlık haline geldiğini bize gösterir.
Palavrası alışkanlık haline getirmiş çocukların 2 özelliği vardır. Biri; kendilerini denetim edememeleri oburu ise çok bencillikleridir. Bu 2 kişilik özelliğine niye olan şey ailenin ve etrafın çocuk ile olan olumsuz bağlarıdır, yani aile çocuk ile yeteri kadar sağlıklı toplumsal alakalar kuramamışsa ve çocuğun muhtaçlığı olan eğitimsel şartları sağlamamışsa çocuk kendini denetim edemez ve çok bencil davranışlarda bulunarak palavra söylemeye devam eder.
Palavra söylemeyi ortaya çıkaran 4 etken vardır bunlar; aşağılık duygusu, suçluluk duygusu, saldırganlık ve kıskançlıktır.Örneğin ebeveynin; çocuğu daima öbürleri ile mukayese ederek aşağılaması, onu yaptığı kusurlardan dolayı daima suçlaması, çocuk bir şeyleri merak edip kurcalamak isterken onu daima engelleyerek saldırganlaştırması ve doğuştan getirdiğimiz kıskançlık hissini yanlış tavırlar ile beslemesi, palavra söylemeyi ortaya çıkaran etkenlerdir.
Ergenlik devrine uzanan palavraların bu kez tipi ve içeriği değişir. Örneğin; arkadaşının beğendiği lakin kendisinin beğenmediği bir sinema için kendi fikrinin bilakis nezaket ismine düzgün yorumlar yapması ya da kalbini kırdığı bir arkadaşının yalnızca gönlünü almak için ona beyaz palavralar söylemesi ergenin şuurlu bir davranışla palavraya başvurması diyebiliriz. Ergende görülen bu tıp palavralar toplumsal palavralardır.
Çocuklar 2 niçinden dolayı palavra söyler. Birincisi; endişe ve baskıdır. İkincisi de taklit ve model almadır.Örneğin; anahtarını kaybeden anne, 5 yaşındaki kızını suçlayarak “sen aldın biliyorum, itiraf edersen sana oyuncak alacağım”diyerek baskı yapması ve bunun sonucunda çocuğun da anahtarı almadığı biçimde “evet ben aldım lakin sakladığım yeri bulamıyorum” demesi baskının niye olduğu palavradır.
Ya da bir babanın 10 yaşındaki çocuğuna “söyle çabuk bu vazoyu sen mi kırdın” biçiminde hiddetle sorduğu soru, çocuğun vazoyu kırmasına karşın cezalandırılacağım endişesiyle “hayır ben kırmadım” dediği endişenin niye olduğu palavradır.
Anne 6 yaşındaki çocuğuyla alışverişe gittikleri biçimde alışverişe gitmedikleri konusunda çocuğunu sıkı sıkı tembihleyerek “alışveriş yaptığımızı sakın babana söyleme” demesi çocuğun anneyi model almasına ve misal biçimde palavra söylemesine niye olabilir.
Ya da baba araç kullanırken telefondaki arkadaşına konutta dinleniyorum biraz hastayım demesi 4 yaşındaki çocuğun babayı taklit etmesine ve çocuğun emsal biçimde palavra söylemesine niye olabilir.
Tüm bu örnekler duygusal gereksinimleri ve eğitimsel şartları yeteri kadar karşılanmış bir çocukta aslında pek rastlanmaz.
Benlik algısı olumlu, değersizlik, yetersizlik ve suçluluk üzere olumsuz hisler barındırmayan, gereğince ilgi, sevgi, şefkat gösterilen, inanç temelli bir alaka kurulan, diğerlerinin haklarına bedel vererek yetiştirilen çocuk palavra söylemez. Çünkü palavra söylemeyen çocuk özgüvenlidir, etrafıyla ahenk ortasındadır, ulusal, manevi ve ahlaki kıymetleri hayatına geçirerek kişiliği ile bütünleştirmiştir.
Ebeveynlere tekliflerim; anne ya da baba olarak evvela kendi davranış ve tavırlarını gözden geçirmeliler. Hakikat söylemenin yararlarını çocuğun yaşına ve gelişime uygun yolla çocuğa aktarmalılar. Gerçeği söyletmek için ödül ya da ceza yoluna asla başvurmamalılar. Çocuğun toplumsallaşmasını sağlamalılar. Arkadaşlık, küme, heyet ve kurum üzere bağlılıkların değerini vurgulamalılar. Vatan ve millet kavramlarını özümsetmeliler. Manevi ve ahlaki kıymetlerimizi yaşamalı ve yaşatmalılar.
Hibya Haber Ajansı
Alıntıdır
hayatın birinci 5 yılında çocuklar gerçek ile gerçek dışını ayıramaz ve hayali öyküler uydurur.Örneğin; her sabah çantasını takıp okula giden ağabeyini bakılırsan 3 yaşındaki bir çocuk teyzesine ben de okula gidiyorum diyebilir hatta bunu en ufak detaylarıyla süsleyerek okulda öğretmeninin kendisine verdiği ödevlerden de bahsedebilir. Bunlar 6 yaş öncesi görülen, hayali içeriği olan ve gerçek manada palavra özelliği taşımayan kelamda palavralardır.
Çocuk, 6 yaşını doldurmasına karşın hala palavra söylemeye devam ediyorsa, bu durumda alışkanlıktan kelam edebiliriz.Örneğin; 8 yaşındaki bir çocuğun ödevi olduğu biçimde ödevini yapmamak için ebeveynine daima ödevini yaptığını söylemesi, derslerden kaçmak için öğretmenine her seferinde kitaplarını konutta unuttuğunu söylemesi ya da arkadaşlarından kopya çekerek muvaffakiyet elde etmeye çalışması, palavranın alışkanlık haline geldiğini bize gösterir.
Palavrası alışkanlık haline getirmiş çocukların 2 özelliği vardır. Biri; kendilerini denetim edememeleri oburu ise çok bencillikleridir. Bu 2 kişilik özelliğine niye olan şey ailenin ve etrafın çocuk ile olan olumsuz bağlarıdır, yani aile çocuk ile yeteri kadar sağlıklı toplumsal alakalar kuramamışsa ve çocuğun muhtaçlığı olan eğitimsel şartları sağlamamışsa çocuk kendini denetim edemez ve çok bencil davranışlarda bulunarak palavra söylemeye devam eder.
Palavra söylemeyi ortaya çıkaran 4 etken vardır bunlar; aşağılık duygusu, suçluluk duygusu, saldırganlık ve kıskançlıktır.Örneğin ebeveynin; çocuğu daima öbürleri ile mukayese ederek aşağılaması, onu yaptığı kusurlardan dolayı daima suçlaması, çocuk bir şeyleri merak edip kurcalamak isterken onu daima engelleyerek saldırganlaştırması ve doğuştan getirdiğimiz kıskançlık hissini yanlış tavırlar ile beslemesi, palavra söylemeyi ortaya çıkaran etkenlerdir.
Ergenlik devrine uzanan palavraların bu kez tipi ve içeriği değişir. Örneğin; arkadaşının beğendiği lakin kendisinin beğenmediği bir sinema için kendi fikrinin bilakis nezaket ismine düzgün yorumlar yapması ya da kalbini kırdığı bir arkadaşının yalnızca gönlünü almak için ona beyaz palavralar söylemesi ergenin şuurlu bir davranışla palavraya başvurması diyebiliriz. Ergende görülen bu tıp palavralar toplumsal palavralardır.
Çocuklar 2 niçinden dolayı palavra söyler. Birincisi; endişe ve baskıdır. İkincisi de taklit ve model almadır.Örneğin; anahtarını kaybeden anne, 5 yaşındaki kızını suçlayarak “sen aldın biliyorum, itiraf edersen sana oyuncak alacağım”diyerek baskı yapması ve bunun sonucunda çocuğun da anahtarı almadığı biçimde “evet ben aldım lakin sakladığım yeri bulamıyorum” demesi baskının niye olduğu palavradır.
Ya da bir babanın 10 yaşındaki çocuğuna “söyle çabuk bu vazoyu sen mi kırdın” biçiminde hiddetle sorduğu soru, çocuğun vazoyu kırmasına karşın cezalandırılacağım endişesiyle “hayır ben kırmadım” dediği endişenin niye olduğu palavradır.
Anne 6 yaşındaki çocuğuyla alışverişe gittikleri biçimde alışverişe gitmedikleri konusunda çocuğunu sıkı sıkı tembihleyerek “alışveriş yaptığımızı sakın babana söyleme” demesi çocuğun anneyi model almasına ve misal biçimde palavra söylemesine niye olabilir.
Ya da baba araç kullanırken telefondaki arkadaşına konutta dinleniyorum biraz hastayım demesi 4 yaşındaki çocuğun babayı taklit etmesine ve çocuğun emsal biçimde palavra söylemesine niye olabilir.
Tüm bu örnekler duygusal gereksinimleri ve eğitimsel şartları yeteri kadar karşılanmış bir çocukta aslında pek rastlanmaz.
Benlik algısı olumlu, değersizlik, yetersizlik ve suçluluk üzere olumsuz hisler barındırmayan, gereğince ilgi, sevgi, şefkat gösterilen, inanç temelli bir alaka kurulan, diğerlerinin haklarına bedel vererek yetiştirilen çocuk palavra söylemez. Çünkü palavra söylemeyen çocuk özgüvenlidir, etrafıyla ahenk ortasındadır, ulusal, manevi ve ahlaki kıymetleri hayatına geçirerek kişiliği ile bütünleştirmiştir.
Ebeveynlere tekliflerim; anne ya da baba olarak evvela kendi davranış ve tavırlarını gözden geçirmeliler. Hakikat söylemenin yararlarını çocuğun yaşına ve gelişime uygun yolla çocuğa aktarmalılar. Gerçeği söyletmek için ödül ya da ceza yoluna asla başvurmamalılar. Çocuğun toplumsallaşmasını sağlamalılar. Arkadaşlık, küme, heyet ve kurum üzere bağlılıkların değerini vurgulamalılar. Vatan ve millet kavramlarını özümsetmeliler. Manevi ve ahlaki kıymetlerimizi yaşamalı ve yaşatmalılar.
Hibya Haber Ajansı
Alıntıdır